Inspiruje...? Inspiracja to motor siły twórczej o niemierzalnych rozmiarach, zwłaszcza kiedy wkraczamy w tak rozległą dziedzinę jak gotowanie. Każdy kraj, jego kuchnia i kultura zachwyca na swój sposób. Wszystko zależy od dnia, nastroju oraz wrażliwości kubków smakowych. Chęć poznawania smaków kojarzących się bezpośrednio z danym krajem ma silny związek z tym co widzimy i o czym słyszymy. Kiedy przywołuję wspomnienia francuskich targów, pachnących pieczonymi bagietkami piekarni oraz "pięknie śmierdzących" kozich serów, w jednej chwili chciałabym przenieść się do Francji i rozkoszować się tamtejszymi smakołykami... Angielskie pieczenie w starym stylu ,podawane z sosem miętowym czy na bazie Guinnessa w towarzystwie pieczonych ziemniaków – to cudowne zwieńczenie ciężkiego dnia. Litewskie kołduny,cepeliny, kibiny, chleb wileński, babka ziemniaczana, podkreślone swojskim bimbrem to symbole, to jednocześnie bliskie spotkania z rodzinnymi stronami dziadków. No i nasza kuchnia - niekończąca się przygoda, od przepisów staropolskich, pachnącej lasem dziczyzny, szlachetnych pieczeni, po nowoczesne połączenia, kuchnię fusion. Podróże kulinarne można również prowadzić poprzez książki kucharskie, poradniki, zdjęcia, opowieści oraz programy. Tak więc z całą pewnością inspiruje mnie kuchnia świata, tak po prostu, nie mam swojego kulinarnego guru. Często przygotowując jakieś danie, nie wiem skąd pochodzi, jak się nazywa - tworzę smaki i aromaty. Dopiero później okazuje się, że nieświadomie zainspirowałam się jakąś kuchnią, że ta potrawa już istnieje, że to kraj taki czy inny. Podsumowując – moją inspiracją jest wszystko co mnie otacza :)

M.

Napiszę krótko, że najciekawsza jest dla mnie kuchnia polska a to dlatego, że mimo nieustających prób dotarcia do jej sedna jest Ona dla mnie wciąż nieodkrytą tajemnicą. Za złudną fasadą zbudowaną na kulcie kotleta schabowego i zasmażanej kapusty kryją się wspaniałe dania z dziczyzny hojnie obsypane różnego rodzaju ziołami i inne dania zupełnie zapomniane przez szary okres PRL. I często marzę, że kiedyś dane mi będzie zdobyć Księgę Kucharską kuchni polskiej sprzed kilkuset lat, zdmuchnąć z niej kurz a później już tylko oddać się rozkoszy gotowania według starych, tradycyjnych przepisów naszych przodków.

Kiedyś przeczytałam książkę "Jedz, módl się i kochaj". Później pojawił się film, a ja pokochałam kuchnię włoską! Wszystkie potrawy w tym filmie wyglądają tak smakowicie! Przyrządzane rano szparagi, spaghetti czy prawdziwa włoska pizza. Dzięki temu filmowi po raz pierwszy spróbowałam szparag, są wyśmienite. Natchniona ruszyłam do biblioteki po książki, które w tagach mają 'gotowanie' i 'Włochy' :D Najbardziej ciekawią mnie smaki Toskanii :D Kiedyś tam pojadę i postaram się poznać tajniki tej kuchni. Teraz, będąc w domu, pozostaje mi jedynie próbowanie naśladowania smaków Włoskiej krainy :)

Po przejrzeniu moich książek kulinarnych oraz szafki z przyprawami muszę stwierdzić, że najczęściej korzystam ze zdobyczy kuchni indyjskiej, czy też szerzej - kuchni orientu. I nie chodzi mi wcale o robienie codziennie curry, sajgonek lub sushi. Wręcz przeciwnie! Dodatki i sposoby przyrządzania przeszczepiam na grunt kuchni polskiej, europejskiej. Uważam, że kulinarnym tradycjom każdego kraju należy się szacunek, ale z drugiej strony nie widzę przeciwwskazań do eksperymentowania i cieszenia się gotowaniem oraz spożywaniem potraw. To jest przecież w tym wszystkim najważniejsze! Zapach kuminu, mahlep czy masali, kropla mirin, zielone algi i miso, zatar. Bardzo zdrowa kurkuma i chili, aromatyczny anyż i cynamon. Wszystko to można wpleść w dowolną potrawę, trzeba tylko zachować rozsądek, umiejętnie łączyć produkty i wybierać te najwyższej jakości. Świeże jajka, mleko, warzywa i mięso od zaufanego rzeźnika - to podstawa dobrej kuchni. Żałuję, że nie mam dostępu do świeżych ryb i owoców morza, tak często przyrządzanych w kuchniach orientu ale tym bardziej cenię sobie ich smak, gdy już zagoszczą na moim stole - zawsze z wielką pompą. Uwielbiam domowy wyrób jogurtu oraz indyjskiego serka paneer i smażenie go w arachidowym oleju tłoczonym na zimno. Uwielbiam pomidory i wszelkie zioła suszone na słońcu. A więc przede wszystkim natura, ona najbardziej mnie inspiruje. Dopiero na następnym miejscu umieściłabym orient, który - wbrew pozorom - fantastycznie współgra z każdą kuchnią, także polską, nawet tą najbardziej tradycyjną!

Inspiruje mnie kuchnia polska do tego, aby używać dobrych surowców do prostych dań: żurku na zakwasie, jejecznicy na jajach od kur ze wsi, pieczonego kurczaka - mniam, mniam z mojego źródła. Ostatnio rosołku z lubczykiem z włąsnej donicy z własnego balkonu. Wcale nie jest łatwo dorwać porządną kiełbasę, którą ma się ochotę chapnąć tak z ręki zagryzając kawałkiem pysznego chleba. Czasem udaje mi się wyrwać takie pyszności podczas kulinarnych kiermaszy w Olsztynie (www.wrota.warmia.mazury.pl, zakładka "jakość i znaki regionalne");-) lub podczas któregoś z konkursów gotowania www.produktregionalny.warmia.mazury.pl. Pani Krysia z Krys-Stanu robi pyszną czerninę, Pan Wiesio z Karczmy nad Sandelą w Lubawie tak samo, i jeszcze Pani Zosia z Zajazdu nad Drwęcą w Nowym Mieście Lubawskim. Za czerninę, czarninę, polewkę krwista dałabym się pokroić! Ta z zeimi lubawskiej ma inny smak niż z Mazur czy Warmii;-) Niekiedy zbaczam z drogi spacerując po olsztyńskiej dzielnicy za torami i czuję się jak Louis de Funès lub... wcielenie mojego szefa. Z zaplecza dochodzą konspiracyjne szepty, ale co mi tam! Wszysko za to niebo w gębie! Wołowina od Vitalisa w gulaszu w Mrągowie, kartacze w Gołdapi, pierogi z hreczką w Łabędziu, lody u Kroczków na Starym Mieście, ciasta od Pani Ali na Dąbrowszczaków - to nie tylko inspiracje kulinarne, ale podróże w niezapomniane chwile, wgłąb siebie, we wspomnienia dzieciństwa i w odkrywanie swojej własnej kuchni młodej mamy;-)))

Nie przekopiuje się ten tekst pisany na gorąco. Jestem szczęśliwą posiadaczką książki. Nie pretenduje do nagrody. Tak sobie pisałam, tym bardziej, że czułam jeszcze smak pieczeni z daniela i schabu ze słoninką, oczywiście też z daniela.

Jaka kuchnia może inspirować, gdy cała moja rodzina uwielbia makaron i pizze??? No przecież włoska : - ) Muszę przyznać, że ziemniaki rzadko bywają na naszym stole. A makaron prawie codziennie. Ulubiona zupa to „pomidorówka” z makaronem oczywiście i bazylią, a im dłuższy makaron, tym lepsza zabawa. Marzy mi się wyjazd do Włoch, właśnie po to by móc smakować prawdziwie włoskie specjały, a póki co, próbujemy coś wykrzesać w domu. Moja córcia uwielbia spaghetti, a od niedawna polubiła pizze, raczej nie jest to typowo włoska pizza, a raczej jej namiastka, ale wszystko jeszcze przed nami, wystarczy dobry przepis. Dlatego gdy wyszukam coś nowego i co brzmi zachęcająco, bądź wygląda smakowicie to rodzinka wie, że niedługo pojawi się to na naszym stole. Żałuję tylko że szaleństwa kulinarne odbywają się u nas tylko w weekendy, bo w tygodniu raczej nie mamy na to czasu i jemy na szybkiego przygotowane obiady poprzedniego wieczoru. A włoskie dania przypadły nam do gustu, bo są w miarę proste w przygotowaniu i naprawdę bardzo, ale to bardzo smakowite. W naszym domu pecjalistą od pizzy jest mój mąż, lasagne to danie popisowe mego 14-letniego syna, a ja z córcią wymyślamy całą resztę makaronową, zaś risotto jeszcze przed nami