Stawiam na prostotę, bo proste rzeczy, dobrze przygotowanie, zawsze najbardziej mnie zaskakują. Bardzo lubię ziemniaki - w każdej postaci. No, może oprócz chipsów... Każdy ma swój sposób na ich podanie. Z wody, na parze, puree, na mleku, pieczone itp., itd. Ilu kucharzy, tyle pomysłów. Moja mama całe życie przygotowywała ziemniaki standardowo. Zimna woda, ziemniaki, gaz, sól. Potem albo w całości albo puree, ewentuanie posypane koperkiem lub polane tłuszczykiem. A ja wolę eksperymentować. I w ten sposób powstały najpyszniejsze ziemniaki, jakie kiedykolwiek przyszło mi zjeść. Po pierwsze ziemniaki, świeżo obrane, wrzucamy na wrzącą wodę, a nie moczymy w zimnej. Gotujemy do miękkości, pod koniec gotowania solimy. Ziemniaki tłuczemy na puree, dodajemy mieloną kozieradkę (duuużo), gałkę muszkatołową (też dużo, ale trzeba uważać, by z gałką nie przesadzić; gałka musi być świeżo starta, gdyż szybko traci aromat), dobrą oliwę lub śmietankowe masło (broń boże przed margaryną!) oraz śmietankę lub jogurt grecki. Dodatkowo puree można posypać startym parmezanem i przez chwilę zapiec w piekarniku. Podawać od razu, gorące i aromatyczne. Ktoś powie, że takie ziemniaki są bardzo tuczące, przez masło i śmietankę. Ale to nic nie szkodzi, bo jeśli dieta jest zrównoważona i składa się ze zdrowych, nieprzetworzonych produktów, to nic nie pójdzie w tzw. boczki. A takie ziemniaczki, z kozieradką i gałką, śmietankowo-maślane - to cud nad cudami. Jeśli całe życie jedliście "zwyczajne" ziemniaki, spóbujcie choć raz. Nie wyobrażam sobie już ziemniaczanego puree w innej formie! Moje kubki smakowe by tego nie zniosły :)

W ostatnim czasie moje kubki smakowe niezwykle się wyczuliły. Odkrywam nowe smaki i zapachy, nieznane dotąd połączenia składników - wszystko to przyprawia mnie o zmysłowe, kulinarne szaleństwo. Jednak orientalne przyprawy, ekskluzywne dodatki i najdziwniejsze kombinacje zostają w tyle, gdy do kuchni wkraczają najprostsze pomysły. Takim odkryciem była dla mnie tarta z jabłkami upieczona według przepisu niezrównanego twórcy słodkości Pierre'a Herme. Z czym kojarzy się tarta jabłkowa, szarlotka oraz inne potrawy zawierające jabłka? Nieodłącznie z cynamonem! Przynajmniej mi. Herme dodaje jeszcze do ciasta prawdziwą wanilię. I właśnie ten mały dodatek spowodował, że moje kubki smakowe oszalały. Nie spodziewałam się, że wanilia tak wspaniale skomponuje się z jabłkami i cynamonem. Uważałam, że do ciasta z jabłkami nie trzeba dodawać nic więcej poza cynamonem, że lepsze już być nie może! Otóż może. Po pierwszym razie piekłam tę tartę wielokrotnie, dla siebie, znajomych, podczas wizyty w rodzinnym domu. Za każdym razem obserwowałam osoby gryzące pierwszy kęs. Chrupiące ciasto otacza jabłkowe wnętrze. Pachnie cynamon. Szarlotka kojarzy się z czymś znanym, domowym. I nagle... hmm, jakiś inny smak. Zdziwienie. Kolejny kęs. Co tam dodałaś? Pospieszne pałaszowanie do końca. Ale dobre! Powiedz, co tam jest? Podzielisz się przepisem? Można jeszcze kawałek? Składniki najprostsze na świecie: mąka, masło, żółtko, jabłka, cynamon. I do tego aromatyczna wanilia, koniecznie prawdziwa (nie "wanilinowa"!) - euforia to mało powiedziane. Moje (oraz innych) kubki smakowe nie tyle oszalały, co zakochały się w tym smaku.

Dwa lata temu podczas wakacyjnej wyprawy na Litwę zatrzymaliśmy się gdzieś pod litewską granicą na obiad. Dziwna była to "restauracja", starsza pani i jej córka zagniatały ciasto na pierogi (jedyne danie, które można było zamówić - pierogi na słodko z serem albo ruskie), a syn obsługiwał gości. Zaproponowano nam do picia napój z kwiatów czarnego bzu... Chłopiec przyniósł nam dzban wypełniony słomkowożółtą cieczą, na wierzchu pływały jakieś farfocle jak to mawia mój mąż. Proces fermentacji zostawił po sobie niewielki procent alkoholu i specyficzny zapach, zaskakujący w pierwszej chwili swoją "dziwnością". I ten smak... jak go opisać? Lekko kwaskawy, ale też słodki, w sumie niepodobny do żadnego innego. Bąbelki łaskotały w nos, bo napitek był odrobinę musujący. Pamiętam, że cudownie ugasił pragnienie, jednocześnie sprawiając, że chciałoby się go pić i pić, byle wciąż czuć ten smak... :)
Pozdrawiam :)

W godzinach największego gorąca, kiedy żar lał się z nieba niczym ognista lawa, a miasto zdawało się być umarłe i nawet koty, leniwie śpiąc w cieniu, nie wydawały z siebie żadnego miałknięcia, ze srebrnego czajniczka lała się cienka strużka parującej cieczy. Przeźroczyste krople o delikatnym zielono-żółtym zabarwieniu, rozpryskując się lekko, wpadały do szklanki, skąd były przelewane z powrotem do srebrnego naczynia, gdzie mieszały się ze świeżymi listkami mięty i cukrem. Po kilkukrotym powtórzeniu procesu, napar nabrał mocniejszego koloru. W końcu szklanka z gorącą herbatą trafiła do moich rąk. Z pierwszym łykiem poczułam niesamowitą, orzeźwiającą słodycz. Ciepły napój paradoksalnie ostudził panująca na zewnątrz skwar i ugasił pragnienie lepiej niż świeża woda z rwącego potoku. Ten marokański sposób na upał zapamiętam na bardzo długo.