Muzyka jak jedzenie, jedzenie jak muzyka. Obydwa zjawiska postrzegamy w czasie i przestrzeni. Istnieją dzięki materii i myśli ludzkiej. Materia to surowy dźwięk albo kartofel. Taki gorący, z ogniska ziemniak do jedzenia i wysoki dźwięk z bólu, po oparzeniu. Narzędziem jest człowiek z jego myślą i zręcznymi rękoma. Panując nad gorącym kartoflem ogarnia wydawane dźwięki.
Tak czy inaczej, fenomen muzyki i jedzenia bije na głowę pozostałe, ziemskie obszary życia. Są to bowiem sztuki synkretyczne, zawierające w sobie widzialne i niewidzialne piękno, dające istocie ludzkiej bezmiar doznań w całym obszarze intelektu. Tak pozytywnych, jak i negatywnych. Te dwie sztuki Życia stawiam na najwyższej półce w otaczającej mnie przestrzeni.
W światowym dziedzictwie dźwięku utemperowanego liczy się trio BMC, będące kwintesencją surowca - dźwięku i umysłu ludzkiego . Surowiec dźwięków prostych, kształtowany przez wieki, zaczyna nabierać znaczenia z chwilą, gdy rozum podpowiada możliwość obróbki przez łączenie w czasie, zaledwie 12 składników. Budzi się geniusz z tercetu BMC - Bach JS, sprawiając i układając
w matematyczne wzory materię prostych dźwięków, przytłaczając ówczesnego konsumenta niekończącą się ilością połączeń tychże, w czasie. Zbyt dobre, by prostactwo zachwyciło się, nie mówiąc o rozsmakowaniu. Przez prawie sto lat dzieła leżały na strychu, aż pewien twórca "marsza weselnego" dostrzegł na stole własnej kuchni piękny kawał zrazówki, zawinięty w zapisany nutami papier.
Bach zostawił po sobie materiał dźwiękowy, jako surowiec bardzo podatny do obróbki . Bachowskie bowiem traktowanie dźwięku stworzyło żelazne zasady łączenia pozornie skromnego surowca, będące podstawą do klasycznego wyrównania składników, a co za tym idzie - erupcji emocji Mozarta. Geniusz tego kontrowersyjnego twórcy, pozwolił na smakowanie dzieła, przyrządzonego wg ścisłych proporcji, przez snobistycznych, w wiekszości pozbawionych historycznie smaku, ówczesnych konsumentów słuchaczy. Trzeci z tercetu BMC - Chopin F., pomysłowością bije na głowę swoich kolegów. Łazi po okolicy Żelazowej Woli, zachodzi do karczm, gdzie grają miejscowe muzykanty, słucha pracujących w polu, śpiewających po pracy w domostwach i na łąkach, po czym , zapisując to w swej genialnej muzycznie głowie, przekłada na fortepianowe granie. Dźwięki, które zapamiętał, nie są ułożone jak u kolegów B i M, są wręcz zbyt proste, by były ładne, ale są najprawdziwsze, bo tworzone przez wieki w najbardziej naturalny, niewymuszony sposób. Pan Chopin z nieskażonego, czystego surowca tworzy muzykę, która zachwyci całą Europę, a już za chwilę - cały świat, zwłaszcza odrębną kulturowo Japonię, której smaki są tak dalekie od "cywilizowanej" Europy.
Na tym trio muzycznym można by zakończyć historię muzyki. Pojawiają się oczywiście przeróżne składanki dźwiękowe, bardziej lub mniej ułożone, zmuszające postępowe grupy celebrytów światowego formatu do odsłuchania słynnych nazwisk. Wypełnione po brzegi "dźwiękofanami" wytworne sale koncertowe, światowi dyrygenci, zamówione "z okazji" najdroższe utwory,
formy, o jakich nie śniło się tercetowi BMC. Efektowne forte e tutti słynnych orkiestr, jak też porfekcja wokalnych popisów, powoduje reakcje mieszane, aczkolwiek ukrywane z całą starannością.
Zdawać by się mogło, że po tercecie BMC nastąpiła era nadzwyczajnych odkryć, mających stanowić kontynuację rozwojową muzyki tego Świata. Taka jest natura człowieka, który poszukuje, odkrywa, unowocześnia, modyfikuje. Oczywiście, obciachowym jest twierdzenie, że w temacie nie da sie już nic zrobić. Zawsze można coś jeszcze zrobić, napisac, zaśpiewać, zapłakać bardziej nowocześnie. Zawsze też można, nasyciwszy się trendami, nowoczesnością, postępem ogólnoświatowym , wysłuchaniem chociaż raz pijosenek jakiegoś Góreckiego czy innego Pana Dereckiego, zawsze można powiedzieć: jakie to piękne, odkrywcze, oryginalne !
Ale też zawsze w momencie, kiedy podejmiemy próbę zmierzenia prawdy, gdy nikt nie będzie nas łajał za obciachowe spodnie, nie egzaminował z bankowości i ubezpieczeń, nie zmuszał do oglądania najnowszych trendów, akceptowania głupoty, miernoty i Bóg raczy wiedzieć, czego tam jeszcze - w takiej chwili zamarzy nam się okrzyk wydany pod wpływem bólu. Ból będzie pochodził od poparzenia, wywołanego gorącym kartofelkiem wyciągnietym z ogniska. Krzyk będzie dźwiękiem prostym, nie modyfikowanym, bezpretensjonalnym. Kartofelek zaś będzie najsmaczniejszym daniem świata, z czasem ulegający modyfikacjom genetycznym, kulinarnym, smakowym, sensorycznym, no i może muzycznym. Przecież, przy daniu z ziemniaka, podanego w szczególny sposób - jeżeli się sparzymy, wydamy niewątpliwie dźwiek zmodyfikowany, jeżeli nie serię dźwięków.

Pozdrawiam. Czekam na ciąg dalszy :)